visual artist
Bree is a spirited and standout font that takes its inspiration from handwriting. It's sure to grab your reader's attention, especially in short paragraphs.
Ο/η επισκέπτης/τρια ακολουθεί μια πορεία στο σκοτάδι, (βλ. το σχέδιο της κάτοψης της εγκατάστασης), ενεργοποιώντας όλες του τις
αισθήσεις, προκειμένου να βρει την είσοδο σε χώρους ημιφωτισμένους που θα ξετύλιγαν μια αφήγηση μέσα από μια λιτή ιδιωτική συλλογή,
μέχρι η ροή του χώρου να τον οδηγήσει σε μια συνάντηση μαζί μου και να του αποκαλύψει το μυστικό που θα μοιραστώ μαζί του.
Kάτοψη του χώρου του εργαστηρίου μετά τη διαμόρφωση των χωρισμάτων για τις ανάγκες του έργου
και η πιθανή πορεία του επισκέπτη με την κόκκινη γραμμή.
1. Είσοδος. Ο/Η επισκέπτης/τρια διαγράφει την πορεία της κόκκινης γραμμής μέσα στο τροποποιημένο χωροταξικά χώρο του εργαστηρίου, εισερχόμενος πρώτα στο ημίφως, μετά στο σκοτάδι, όπου απτικά προσπαθεί να βρει το πέρασμα, και προοδευτικά στο φως.
Κάτοψη μακέτας της εγκατάστασης
2. Μπαίνοντας στο χώρο του εργαστηρίου / εγκατάσταση πρωτοαντικρίζουμε ένα άδειο κλουβί με ένα κρεμασμένο μαντίλι
Είσοδος από το διάδρομο προς τον σκοτεινό χώρο της εγκατάστασης.
3. Ο/Η επισκέπτης/τρια εισέρχεται μετά σε δύο διαδοχικούς, σκοτεινούς χώρους στους οποίους ενεργοποιεί όλες του τις αισθήσεις και κυρίως την αφή για να βρει το άνοιγμα που θα τον βγάλει στο φως.
Από το σκοτάδι, όταν δια της αφής κυρίως βρει την δίοδο, περνά στον επόμενο χώρο…
4. Στον χώρο που βγαίνει βλέπει μια σειρά από φωτογραφίες ανδρών
5. Κατόπιν προχωρώντας και στον επόμενο χώρο βλέπει αντικείμενα ανδρών, ίχνη μνήμης, που συγχρόνως συνδέονται με έναν «ανδρόκοσμο» δηλαδή με στερεότυπα της ανδρικής εικόνας.
-4.jpg)
6. Στη συνέχεια, μετά από την προηγούμενη περιήγησή του, ο/η επισκέπτης/τρια περνά στον επόμενο χώρο που βρίσκομαι εγώ και με συναντά.
Του/της διηγούμαι μια μικρή ιστορία,
λέω:
Έλα κάθισε
Θα σου πω μια πολύ μικρή ιστορία.
Πριν από δύο χρόνια χάλασε το θερμοσίφωνο στο σπίτι και ανέβηκα με τον υδραυλικό στο πατάρι για να το φτιάξει. Για να δουλέψει ήθελε να του «κάνω» χώρο.
Έτσι παραμερίζοντας κάποιες κούτες βρήκα αυτή την τσαντούλα (του δείχνω την τσάντα που έχω πλάι μου).
Μέσα είχε λογαριασμούς, παλιά χρεόγραφα, φωτογραφίες – κυρίως ανδρών της οικογενείας (και δείχνω ανεπαίσθητα με το χέρι μου προς την μεριά των φωτογραφιών που ο επισκέπτης ήδη έχει δει)
είχε και μια φωτογραφία του πατέρα μου, ήταν καπετάνιος, να, εδώ πόζαρε με τη στολή του (και βγάζω συγχρόνως τη φωτογραφία από την τσάντα και την ακουμπώ μπροστά στον επισκέπτη).
Είχε, παραδόξως, και μία δική μου που ήμουν μικρή και έλεγα ένα ποίημα (βγάζω συγχρόνως τη φωτογραφία από την τσάντα και την ακουμπώ μπροστά στον επισκέπτη).
Όμως, εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση απ’ όλα ήταν αυτό το γυναικείο πορτοφολάκι που ήταν μες την τσάντα, αυτό! (και βγάζω το πορτοφόλι μέσα από την τσάντα, το ανοίγω και το δείχνω στον επισκέπτη και ανοίγοντάς συνεχίζω συγχρόνως να του λέω)
Εδώ είχε αυτά τα παλιά κέρματα (του δείχνω)
και εδώ, σ’ αυτή τη θήκη το μόνο που είχε ήταν αυτό το γράμμα, αυτό το μικρό σημείωμα… (το ξεδιπλώνω, το ακουμπάω μπροστά του δίπλα στη φωτογραφία μου και τη φωτογραφία του πατέρα μου και συγχρόνως λέω)
Θα ήθελες να το διαβάσεις; Είναι πολύ μικρό (βοηθητικά έχω και ένα ζευγάρι πρεσβυωπικά γυαλιά διακριτικά τοποθετημένο στην άκρη του τραπεζιού και ρωτώ αν τα χρειάζεται. Την ώρα που διαβάζει αποσύρω τη φωτογραφία του πατέρα μου ξανά μέσα στην τσάντα και έτσι μένει μόνο η δική μου και το γράμμα πάνω στο τραπέζι).
-5.jpg)
-8----.jpg)
Το γράμμα είναι γοητευτικό και η γραφή του ιδιαίτερα ευγενική και σαγηνευτική. Ακολουθεί ένας πολύ μικρός διάλογος με τον/την επισκέπτη/τρια, αν το επιθυμεί.
-16.jpg)
7. Ο/Η επισκέπτης/τρια βγαίνει στον προθάλαμο όπου βλέπει ξανά το κλουβί έχοντας διαγράψει την «κυκλική» πορεία του έργου.
Από την ιδέα μέχρι την υλοποίηση του έργου η διαδρομή ήταν «μεγάλη». Σκέφτηκα αρχικά, για παράδειγμα, να υλοποιήσω το έργο με βίντεο- εγκατάσταση με στοιχεία από το «Un chant d'amour» του Ζαν Ζενέ ή από βίντεο του Καλαντάρι ή μόνο με εγκατάσταση ή με αρχείο από το «Κοντροσόλ στο χάος» ή σε διάλογο με ποιήματα του Έντγκαρ Άλαν Πόε ή με μεγάλα γλυπτά κλπ. Το έργο αυτό το αγάπησα τόσο πολύ, στην πορεία ο τίτλος που του βρήκα ήταν «Επειδή θέλω να ξέρεις» και οι αποφάσεις ήταν δύσκολες. Όλα όσα σκεφτόμουν και συζητούσα «ζυμώνοντας» τη γνώμη μου με φίλους και καθηγητές, με κάλυπταν αλλά δεν με ικανοποιούσαν. Τελικά μετά από πολλά, κατέληξα ότι θα έπρεπε η επιλογή μου να είναι καθαρά αυθεντική και συνάμα «πλούσια/μεστή» με στόχο να «συν-αρπάζει» αφηγηματικά τον επισκέπτη της. Έτσι προσανατολίστηκα στην εμπλοκή προσφιλών μου εικαστικών πρακτικών με τις οποίες είχα πειραματιστεί και χαρακτήριζαν τα προηγούμενα έργα μου. Θεώρησα πως για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία, είχε ουσιώδη ρόλο και συνάμα βαθιά σαγήνη για την προσωπική μου έκφραση. Δηλαδή η εγκατάσταση με την έννοια του μικροπεριβάλλοντος που μπορεί ο/η επισκέπτης/τρια να περπατήσει και να νιώσει το παιχνίδι των αισθήσεων, το μαύρο σκοτεινό στοιχείο και το ημίφως, η σκηνοθετική σχεδόν επιμέλεια, το καλλιτεχνικό αρχείο καθώς και η παρουσία μου μέσα στην εγκατάσταση, ήταν όλες προϋποθέσεις που η εμπλοκή τους στο «Επειδή θέλω να ξέρεις» μου ασκούσε βαθιά γοητεία και ικανοποίηση. Συχνά μέχρι τώρα, επιθυμούσα να βρίσκομαι κοντά στους θεατές /χρήστες του έργου, αλλά πρώτη φορά θα το τολμούσα με τη προσέγγιση της ζωντανής δράσης, της επιτέλεσης/ performance.
http://alexandrapetranaki.wixsite.com/arts/because-i-want-you-to-know-gr