Ο κοινωνικοπολιτικός μονόδρομος του πλούτου και της φτώχιας μπορεί να βρει την αντιπροσωπευτικότερη μεταφορά του στην διαδρομή ενός πολύτιμου ορυκτού. Το έγκλειστο, σκοτεινό περιβάλλον του ορυχείου, η εκθαμβωτική λάμψη των ορυκτών και η προδιαγεγραμμένη πορεία των πολύτιμων λίθων από τα υπόγεια της κοινωνικής διαστρωμάτωσης στην υπέργεια κεφαλαιακή κυριαρχία, υπογραμμίζουν γλαφυρά τους στερεοτυπικά προκαθορισμένους άξονες της ζωής μας.

​

*Παραλλαγή της τελευταίας φράσης της παραγράφου:
 «Μετά από αυτή τη μεγάλη εποχή της βίας και των αντιφάσεων, του παγκόσμιου εμφυλίου πολέμου, της διαφθοράς της αυτοκρατορικής βιοεξουσίας και του ασταμάτητου μόχθου του βιοπολιτικού πλήθους, η εκπληκτική συσσώρευση παραπόνων και προτάσεων μεταρρύθμισης πρέπει, κάποια στιγμή, να μετασχηματιστεί σε ισχυρό γεγονός, σε ριζοσπαστική εξεγερτική διεκδίκηση. Μπορούμε εδώ και τώρα να αναγνωρίσουμε ότι ο χρόνος μοιράζεται ανάμεσα σε ένα παρόν που είναι ήδη νεκρό και ένα μέλλον που είναι ήδη ζωντανό –και η ανοιχτή άβυσσος ανάμεσά τους δε σταματά να μεγαλώνει. Όταν έρθει η στιγμή, ένα γεγονός θα μας σπρώξει σαν βέλος προς αυτό το ζωντανό μέλλον. Αυτή θα είναι η πραγματική πράξη πολιτικής αγάπης» (Hardt/Negri, Multitude, Penguin Books 2005: 358).

​

Το συνεργατικό αυτό project έγινε με την στήριξη του Πανεπιστημίου Αθηνών και έλαβε χώρα μέσα στο Μουσείο Ορυκτολογίας, του αντίστοιχου τμήματος, στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου.
Ο προαύλιος χώρος έδωσε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσω μια σκέψη που είχα από καιρό. Να βάλω το έργο μου εκτός του μουσείου/εκθεσιακού χώρου.
Έτσι «έστησα» το κοντέινερ, που ήταν κομμάτι της εγκατάστασής μου και που μου παραχωρήθηκε εντελώς δωρεάν από την επιχείρηση “Mouzaliotis conteiners”, με την «χαρά» του «εξωθεσμικού κατορθώματος».